دار

 

  خون خود را گر بریزی بر زمین                         به که آب روی ریزی بر کنار

  بت پرستیدن به از مردم پرست                       پندگیر و کار بند و گوش دار

مخور

 

   به دشمن برت استواری مباد                  که دشمن درختی است تلخ از نهاد

   درختی که تلخش بود گوهرا                    اگر چرب و شیرین دهی مر ورا

   همان میوه تلخت آرد پدید                      از او چرب و شیرین نخواهی مزید       

   ز دشمن گر ایدون که یابی شکر             گمان بر که زهر است، هرگز مخور

خوانندی

    مرا به جان تو سوگند و صعب سوگندی              که هرگز از تو، نه، بگردم نه بشنوم پندی

    دهد پندم و من هیچ پند نپذیرم                          که پند سود ندهد به  جای سوگندی

    شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت          که آرزو برساند به  آرزومندی

    هزار  کبک ندارد دل یک شاهین                      هزار بنده ندارد دل خداوندی

    ترا سلامت باد ای گل بهار و  بهشت                که سوی قبله رویت نماز خوانندی

بیشتر

   میدان تیغ بازی چرخ  است   روزگار                    بیچاره دانه ای که سر  از خاک بر کشد

  همچو کاغذ بادگردون هر  سبک مغزی که یافت         در تماشاگاه دوران می پروراند بیشتر

راست

 

   زخاک سیه تا به مردم فراز                                 رسد پایه پایه همی تا فراز

   مرین پایه ها را گذارد همی                            برآن سان که یزدانش دارد همی

   گرفتار ماندست در کار خویش                           رسیده به پاداش کردار خویش

   ولیکن چو افتاده شد در زمی                               نخستین بود پایه ی رستمی

   نگون باشد آنجا بخاک اندرون                           که هر رستنی می برد سرنگون

   چو اندر گیاخوار پیدا شود                                 معلق سرش سوی پهنا شود

   چو در مردم آید بدیدار باز                            شود زین دو پستی سرش برفراز

   وز آن پس براز آدمی پایه نیست                 که در جانور بیش از این مایه نیست

   چو آمد درین پیکر و راست خاست                  به ایزد رسد گر بود پاک و راست

خروش

   فروکوفت پیری پسر را به چوب                          بگفت ای پدر بیگناهم مکوب!

   توان بر تو از جور مردم گریست                       ولی چون تو جورم کنی چاره چیست؟

 به داور خروش، ای خداوند هوش                        نه از دست  داور  بر آور خروش

سراغ

    هوای عمر و حیات دوباره می کردم          ز رفت و آمد  آن شهسوار  داد سراغ

    ز نشاتی که ندارد خمار  پرسیدم            به  گردش قدح  چشم یار  داد سراغ 

پزان

    از حد خاک تا بشر، چند هزار منزل است          شهر  به شهر بردمت، بر سر ره نمانمت

   هیچ مگو و کف مکن،  سر مگشای دیگ را        نیک بجوش و صبر کن،  زآنک همی  پزانمت

آید

   برهیدیت ازین عالم قحطی که درو                      از برای دو سه نان زخم سنان می آید

   خوشتر از جان چه بود، جان برود باک مدار            غم رفتن چه خوری چون به از آن می آید

جوست

 

  یار در دل ساکن است ای جان چرا سرگشته ای             هر طرف جوئی خبر کان منزل جانان  کجاست

  منزل جانان فضولی کس نمی داند کجاست                هرکه می بینم زسر کردست یا، در جستجوست