بمیرد

حیف است آسمان دل خورشید بگیرد                        در خم سایه غنچه گلی نشکفته بمیرد

بس که درین قرن خورشید دلگیر شد                      ترسم این است نکند دل جهانی بمیرد 

                                                    رحیمی

نرسد

بدخواه کسان هیچ به مقصد نرسد                        یک بد نکند تا به خودش صد نرسد

من نیک تو خواهم و تو خواهی بد من                    تو نیک نبینی و به من بد نرسد

                                               خیام

                   

اطلس

تو فرشته شوی ار جهد کنی از پی آَنک                      برگ توت است به تدریج کنندش اطلس

رنگ ها

دامن کشان بر لخت لخت لحظه ها                     باور چنان بر بخت تخت خواب ها

می رفت اندر کجا تا ناکجا                                گو باد بود اندر خم این رنگ ها

                  رحیمی