زمان را

 جنس دل  و نقد جان برای چه روزست                 صرف ره باده کن هم این و هم آن را

 جان ده و می گیر ور زیان کنی از من                     جان دگر مفت خواه جبر زمان را

                            

                                          دیوان طالب :2

ب...

 شاهد سرمست من صبح در آمد زخواب               کرد صراحی طلب، دید صبوحی صواب

 یافت درستی که من توبه نخواهم شکست          کرد چو صبح نخست روی نهان در نقاب

 گفت چرا در صبوح باده نخواهی کنونک                حجله برانداخت صبح هجره بپرداخت خواب

 شاه چو صبح دوم هست جهانگیر از آنک                   هم دل ب...  هم جگر  ب...

 

                                       دیوان خاقانی:47

    

نگیرد

  حرامش باد بدعهد بداندیش              شکم پرکردن از پهلوی درویش

  شکم پر زهرمارش بود و کژدم            که راحت خواهد اندر رنج مردم

  روا دارد کسی با ناتوان زور؟               کبوتر دانه خواهد هرگز از مور؟

  اگر عنقا ز بی برگی بمیرد                شکار از چنگ گنجشکان نگیرد

     

                                                 کلیات:940

پر

   نیم شب دیوانه ای خوش می گریست             گفت این عالم بگویم من که چیست؟

   حقه ای سر بر نهاده ما درو                          می پزیم از جهل خود سودا درو

   چون سر این حقه برگیرد اجل                           هر که بر دارد بپرّد تا ازل

   وانکه او بی پر بود در صد بلا                          در میان حقه ماند مبتلا

   مرغ همت را به معنی بال ده                        عقل را دل بخش و جان را حال ده

   پیش از آن کز حقه برگیرند سر                        مرغ ره گرد، و بر آور یال و پر

                                                                    ( منطق الطیر: 147)

نیز

 دید مجنون را عزیزی دردناک                     کو میان رهگذر می بیخت خاک

 گفت: ای مجنون چه می جویی چنین         گفت: لیلی را همی جویم یقین

 گفت: لیلی را کجا یابی زخاک                   کی بود در خاک شارع، درّ خاک

 گفت: من می جویمش هرجا که هست      بو ک جایی یک دمش آرم به دست

 در طلب صبری بباید فرد را                       صبر خود کی باشد اهل درد را

 طالبان را صبر می باید بسی                    طالب صابر نه افتد هرکسی

 تا طلب در اندرون ناید پدید                       مشک در نافه ز خون ناید پدید

 می مشو آخر به یک می مست نیست       می طلب چون بی نهایت هست نیز

 

                                                           منطق الطیر:127

رو

                                   گزش بهار برشما نوشین باد!

              گردیدنت از حال به حال ای رهرو            راهی است قوی، راست در آن آگه رو

                                                                             سلطان ولد: 601

دارد

 چه می پرسی شمار منزل از سیل سبک جولان             که هرکس کاهل افتادست از منزل خبر دارد

                                                           دیوان صائب:1421

رست

      چون ابر به نوروز رخ لاله بشست                   برخیز و به جام باده کن عزم درست

      کین سبزه که امروز تماشاگه تست               فردا همه از خاک تو بر خواهد رست

جوشیده ام

 همچو سبزه در لب هر جویبار                     از طراوت بارها روییده ام

 صد هزاران سال در هر قالبی              روز و شب با هر کسی جوشیده ام

                                                       دیوان احمد جام:287

معلوم نیست

 تا زخود بیرون نیایی خویش را نتوان شناخت         عیب تیر کج، در آغوش کمان معلوم نیست