آتش

  همه عالم چو یک خمخانه اوست                        دل هر ذره ای پیمانه اوست

  خرد مست و ملایک مست و جان مست             هوا مست و زمین مست، آسمان مست

  فلک سرگشته از وی در تکاپوی                      هوا در دل به امید یکی بوی

 ملایک خورده صاف از کوزه پاک                       به جرعه ریخته دردی  در این خاک

 عناصرگشته زان یک جرعه سرخوش              فتاده گه   در آب و  گه در آتش

 

مغز

   

    می و میخانه و رند و خرابات          حریف ساقی و  مرد مناجات

    نظر بر نغز کن تا نغز بینی             گذر بر پوست کن تا مغز بینی

دگر

   ما را جز از این ، زبان دگر است                   جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

   قلاشی و مفلسی است سرمایه ما                قرائی و زاهدی جهانی دگر است

   آن لعل گرانبها زکان دگر است                          آن دُر یگانه را نشانی دگر است

   اندیشه این و آن خیال من و تُست                    افسانه عشق را زبان دگر است

   جان هر زنده دلی زنده به جان دگر است            سخن  اهل حقیقت ز زبانی دگر است