دمیست

 شادی بطلب که حاصل عمر دمیست             هر ذره خاک  کی قباد و جمیست

 احوال جهان و اصل این عمر که هست     خوابی و خیالی و  فریبی  و  دمیست

سعدی

اید دِگر

 شاد بدانم که چو بندد دری                                       ایزدمان باز گشاید دِگر

   ابوالمظفر مکی پنجهری

تریاق

دلِ ما را  که ز  مارِ سِرِ زلفِ تو  بخست      از لبِ خود به شفاخانه تریاک انداز

حافظ

برنج است

 ارزنی آمد مرجمک نام، گندمگون، ماش فرستادیم، نخود آمد، برنجش دهید  که برنج است.

( قائم مقام)

بس است

 دل گفت: مرا ، علم لدنی هوس است            تعلیمم کن، اگر تو را در دسترس است

 گفتم که  الف  گفت : دگر هیچ مگوی            در خانه اگر کسی است یک حرف بس است

باد

 سرت سبز و دلت شاد باد       تنت پاک و  دور از بد بدگمان

 همیشه خرد پاسبان تو باد       همه نیکی اندر گمان تو باد

شاهنامه. ج1،ص313 . بب 4446 - 4445

در المند

 سروران بر در سودای تو خاک قدمند        جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست

گنج و  مار  و  خار  و  غم به همند                 غم دل با تو نگویم  که تو  در  راحت نفس

نشناسی که جگر سوختگان در المند             تو   سبکبار    قوی   حال     کجا  دریابی

 سعدی.غزلیات.246

ده

 مرغ همت را به معنی بال ده                عقل را دل بخش و جان را حال ده

عطار(منطق الطیر)

دچار

 جدا شد یکی چشمه از کوهسار          به ره  گشت ناگه به سنگی دچار

   

دوست

  گیرم که مار چوبه کند تن شکل مار           کو زهر بهر دشمن و  کو مهره  بهر دوست

    (خاقانی)