بروی

        که خر شد که خواهد ز گاوان سُروی              به گاباره گم کرد گوش و بروی

               

                                                                        فردوسی

ربی

 من  می خورم  و تو می کنی بد مستی          خاکم به ذهن  مگر که مستی ربی 

                                               

                                                                       خیام

سود

            حکیما چو کس نیست گفتن چه سود            از این پس بگو کافرینش چه سود

                                          

                                                                     شاهنامه برگ۲۹

کار

      بپرسید شخصی ز برگشت بخت                    که از چه فتادی در این کار سخت

      بگفت از سه چیز اوفتادم به بند                           که این بند من مر تو را باد پند

      یکم قول دانا نپذرفتمی                                      همه در پی کار خود بودمی

     دوم دشمن از دوست نشناختم                         همه در پی دشمنی تاختم

     سیوم گر مرا کاری آمد به پیش                       به فردا فکندم من آن کار خویش

     تو امروز کاری بفردا ممان                                  که فردا دگرگونه گردد زمان

     زمانه بدان کینه پیدا کند                                        که او کار امروز فردا کند

     به گیتی که داند بجز کردگار                              که فردا چه بازی کند روزگار

     گلستان که امروز آید ببار                                   تو فرداش چینی نیاید به کار

                                                                      دفتر خسروان، شاهنامه:35

غم است

  هزار سال سفر از وجود تا عدم است                  ولی چو بر سر جان پا نهیم یک قدم است

  کسی که از دهنت آب زندگی ره برد                     هزار بار بمیرد ز مردنش چه غم است

                                       

                                                            دیوان اهلی شیرازی:104

شرح

   سالکان راه حق را منزلی نامد پدید             گر چه هر دم می روند از شرق تا غرب جهان

   هر دم ایشان را عروجی دیگر ست              در کمال حالشان قاصر شود شرح و بیان

                                                   دیوان علاءالدوله  سمنانی:195

آدمی

   تا نپیجد سر زدنیا، سر ندارد آدمی               تا نریزد برگ از خود، برندارد آدمی

   تا نبندد راه خواهش بر خود از سدرمق        در نظرها، شأن اسکندر ندارد آدمی

                                                    دیوان صائب: 3272

همیشه

    به رامین داد یک دسته بنفشه                      به یادم آر، گفتا این همیشه!

                                                                  ویس و رامین

بوستانی

         تو را در دل درخت مهربانی              به چه ماند ؟ به گلزار خزانی

          مرا در دل درخت مهربانی               به چه ماند ؟ به سرو بوستانی

                    

                                                                ویس و رامین

فهم

  می کند یک خاک را صدگون نبات                    مردگان را زو حیات بی ممات

  وز ملک چون بگذرد، بس رتبت است             تا شدن در عالمی کان وحدت است

  آن شود کان ناید اندر وهم ها                       هست بیرون از عقول و فهم ها

                                                             رباب نامه:18