جوشیده ام

 همچو سبزه در لب هر جویبار                     از طراوت بارها روییده ام

 صد هزاران سال در هر قالبی              روز و شب با هر کسی جوشیده ام

                                                       دیوان احمد جام:287

معلوم نیست

 تا زخود بیرون نیایی خویش را نتوان شناخت         عیب تیر کج، در آغوش کمان معلوم نیست

آیین است

  کهنه گر رفته است، نو باز آمده                 نیک می بینمش که کهنه عین نوست

  کهنه است این شراب، اما جام                        باز در بزم ما نو آیین است

                                                                    دیوان شاه نعمت الله :914-915

احسان

   جمال مردمی در حلم باشد                  کمال آدمی در علم باشد

   ثبات تن به ماکولات بینی                     ثبات جان به معلومات بینی

   اگر بر جهل یک ساعت کنی کار             به علم جهل، جاویدی تو بیدار

   ترا پیرایه از دانش پدیدست                  که باب خلد را دانش کلید است

   بهین دوستان را آن کسی دان              که او راهت نماید سوی احسان

  

                                                                     روشنایی نامه، ناصرخسرو:513

عشق

 دبدبه ای می زنند بر سر بازار عشق           هم سر جان می دهند کیست خریدار عشق

 خود نبود آدمی بل که جمادی بود                هر که به جان و به دل نیست گرفتار عشق

   

                                                            دیوان نزاری قهستانی، ج1 :1351

شوند

 چون همه در کام اول گم شدند         تو جمادی گیر اگر مردم شدند

 عود و هیزم چون به آتش در شوند        هر دو بر یک جای خاکستر شوند

                                                       منطق الطیر، برگ220

دادند.

   آزاده دلان گوش به مالش دادند            وز حسرت و غم سینه به نالش دادند

  پشت هنر و مردمی آن روز شکست        کاین بی هنران پشت به بالش دادند.

                                                           مسامره الاخبار:157

نگونسار

چو با عامه نشینی مسخ گردی        چو جای مسخ یکسر فسخ گردی

مبادا هیچ با علامت سروکار               که از فطرت شوی ناگه نگونسار

                                           گلشن راز

اموز

  ای مرغک خرد ز آشیانه          پرواز کن و پریدن آموز

  تا کی حرکات کودکانه         در باغ و چمن چریدن آموز

  رام تو نمی شود زمانه        رام از چه شدی رمیدن آموز

  مندیش که دام هست یا نه      بر مردم چشم دیدن آموز

  شو روز به فکر آب و دانه            هنگام شب آرمیدن آموز

پوشند

   

  معنی نیک بود شاهد پاکیزه بدن                   که به هر چند در او جامه دگرگون باشد

  هنر است اینکه کهن خرقه پشمین زبرش         بدر  آرند و  در او اطلس و اکسون پوشند

                                     

                                                                      سلمان ساوجی