جهان آرایی

   چار چیز است که گر جمع شود در دل سنگ              لعل و یاقوت شود سنگ بدان خارایی

   پاکی طینت و  اصل گوهر و استعداد                       تربیت کردن مهر از فلک مینایی

    در من این هر سه صفت هست کنون می باید           تربیت از تو که خورشید جهان آرایی

 

کجا

  جان به جانان کی رسد، جانان کجا و جان کجا      ذره است این، آفتاب است، این کجا و آن کجا

  دست ما  گیرد مگر در راه عشقت جذبه ای         ورنه پای ما کجا، وین راه بی پایان کجا

  ترک جان گفتم، نهادم پا به صحرای طلب            تا دراین وادی مرا از تن برآید جان کجا

  جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق           این تن لاغر کجا، بار غم هجران کجا

   در لب یار است آب زندگی، درحیرتم                 خضر می رفت از پی سرچشمه حیوان کجا ؟

پنهان

  

   نورحسی کو غلیظ است و گران                       هست پنهان درسواد دیده گان

   نور حس با آن غلیظی مکتفی ست                  چون خفی نبود، ضیایی کان صفی ست

   این جهان چون خس به دست باد غیب             عاجزی پیش گرفت و داد غیب

   گه بلندش می کند، گاهیش پست                   گه درستش می کند، گاهی شکست

   گه یمینش می برد، گاهی  یسار                     گه گلستانش کند، گاهیش خار

   دست پنهان و قلم بین خط گزار                       اسب درجولان و ناپیدا سوار

   تیر پران بین و ناپیدا کمان                               جانها پیدا  و پنهان جان جان

جدا

  

   گرچه جان ما به ظاهر هست ازجانان جدا        موج را نتوان شمرد از بحر بی پایان جدا

   ازجدایی، قطع پیوند جدایی مشکل است         گر شود سی پاره از هم، کی شود قرآن جدا

   می شود بیگانگان را دوری ظاهر حجاب           آشنایان را نمی سازد زهم هجران جدا

   زود می پاشد زهم جمعییت بی نسبتان         دانه را از کاه در خرمن کند دهقان جدا

   دل به دشواری توان برداشت از جان عزیر         می شود یارب سخن چون از لب جانان جدا

 

نگار

   چنین دان که جان برترین گوهراست                    نه زین گیتی از گیتی دیگر است

   درفشنده شمعی است این جان پاک                 فتاده دراین ژرف جای مغاک

   یکی نور بنیاد تابندگی                                    پدیدار بیداری و زندگی

   نه آرام جوی و نه جنبش پذیر                           نه ازخاک بیرون و نه جای گیر

   سپهر و زمین بسته  بند اوست                       جهان ایستاده به پیوند اوست

   نهان از نگار است لیک هوشیار                        همی برگرد  گونه گونه  نگار

قلم

 ن والقلم و...

 قدر آدمی به قدرجستن اوست. دانش را برای زیستن بهتر و رستن می خواهم. قلم مهم ترین و گزیده ترین     آن من، برای شناوری اندیشه است. اگرچیزی برای نوشتن نداشته باشد، می می رد.! پیش از آن که برای کشیدن یک جویبار سرش را ببرند. تا ساری شدن و پیوستن به دریای اندیشه ها راهیست.قطره اگر با دریاست دریاست ورنه قطره ، قطره است اگر با دریا نیست.

 

نور

 چو گمراهی زگیتی سر بر آورد                     شب بی دانشی سایه بگسترد
 زعمری هر کسی چون گاو و خر بود              همه چشمی  و گوشی کور و کر بود
 یکی ناقوس در دست و چلیپا                      یکی آتش پرست و زند و استا
 یکی بت را خدای خویش کرده                    یکی خورشیید و مه را سجده برده
 گرفته هر یکی راه نگونسار                         که آن ره را به دوززخ برده هنجار
 ترا احسان و رحمت بیکران است                  شفیع ما همیدون مهربان است

پیدا

  

   ماییم و سر کویی، پرفتنه ی ناپیدا                   آسوده درو والا،  آهسته درو شیدا

در وی سر سرجویان، گردان شده از گردن          در وی دل جانبازان، تنها شده از تنها 

بر لاله بستانش  مجنون شده صد لیلی         بر ماه شبستانش وامق شده صد عذرا

خوانیست درین خانه، گسترده به خون دل     لوزینه ی او  وحشت، پالوده ی او  سودا

گر زانکه ندانستی، برخیز و طلب می کن        ور زانکه بدانستی،  این راز مکن    پیدا

فراز

          ازآستان صورت تا پیشگاه معنی        بیش ازهزارمنزل شیب و فراز داری