ماند

  چون فلک وام عناصر ز تو وا پس گیرد        از تو ای خواجه نظر کن چه دگر خواهد ماند

  خشت بالین تو سازند پرستارانت              از تو هر چند دو صد بالش پر خواهد ماند

                                                           دیوان صائب تبریزی: برگ9

شدست

    از هستی تو عالم ویران شدست                       در خانه نیستی وز تو خانه پر شدست

    عالم فشرده اند که آدم سرشته اند              خم ها تهی شدست که پیمانه پر شدست

                                                                 دیوان فیض لاهیجی: 168 

دهند

   زین وجودت به جان خلاص دهند                 بازت از نو وجود خاص دهند

   بکشند اولت به یک دم صور                        وز دم دیگرت قصاص دهند

   ز آتشین پل چو تشنه بگذری                     آبت از چشمه خواص دهند

                                                                خاقانی:775

خالی

    چون نیست بلندیت ز پستی خالی                     خواهد شدن از تو دور هستی خالی

    خواهم که چو چشم و زلف خوبان نشوی               یک دم ز پریشانی و مستی خالی

                                 

                                                        سیرت جلال الدین منکبرنی:برگ62

باشد.

   گر او بخودم بقا دهد خوش باشد            در بیخودی ام لقا دهد خوش باشد

   من خود کشم انتظار وصلش لیکن            گر حضرت او رضا کند خوش باشد

                                        

                                                             عین القضات همدانی

تباه

 

  بت پرستی چون بمانی در ستور                صورتش بگذار و در معنی نگر

  منگر اندر نقش و اندر رنگ او                     بنگر اندر عزم و در آهنگ او

  گر سیاه است و هم آهنگ تو است     تو سپیدش خوان که هم رنگ تو است

  که یزدان کسی را که دارد نگاه                   ز سرما و گرما نگردد تباه

                                                  

                                                       خیزابه: برگ48

کن

  چو مهتر شوی کار هشیار کن         ندانی تو، داننده را یار کن

                                            خیزابه ( موج روایی پهلوانان شاهنامه فردوسی):167

درخورند

   طبع من کانست و دل دریا و این بی دولتان                چون کف دریا همه تر دامن و خس پرورند

   چون غرابند، ارچه سرتاسر زبان چون بلبلند              هم غلافند، ارچه لب تا لب دهان چون خنجرند

   لعبت آسا از برونسو وز درونسو مرده اند                     لاجرم تصحیف لعبت را چو کافر درخورند

                                                                   

                                                                              مجیر بیلقانی

می شمرد

   گنج زری بود در این خاکدان                   کو دو جهان را به جوی می شمرد

                                                              رودکی

پایدار

  بیا تا جهان را به بد نسپریم        به کوشش همه دست نیکی بریم

  نباشد همان نیک وبد پایدار           همان به که نیکی بود پایدار

           

                                                             غمنامه رستم وسهراب:34