یافتیم

  شمع را چون زندگی از سرفشانی حاصل است          گر به تیغت می زنند ای دل بهل تا می زنند

       کار ما بی آتش دل در نگیرد ز انک ما                     زندگی مانند شمع از سرفشانی یافتیم

                                                             

                                                                               دیوان خواجو:287-123

سبو کنند

  به جوی رفته دگر بار آب می آید              که خاک باده پرستان سبوی باده شود

  باز آید آب رفته هستی به جوی ما              روزی که خاک تربت ما را سبو کنند

                                                                              دیوان صائب:1917-2031

می شناسند

   اخلاص به چاک پیرهن نیست            اینجا دل پاک می شناسند

                                                                      تذکرخیرالبیان:برگ368

ماست

  گلشن کنید میکده را ای قلندران                   طیر بهشت می زده در گفتگوی ماست

  با مطربان بگو که طرب را فزون کنند                دست گدای صومعه بالا به سوی ماست

                                                          امام خمینی(ره). دیوان: 56

ضر

   صاحبا گر مدح من شایسته ممدوح نیست           از دو عیب آمد ولیکن پاک چو ابر مطر

   شاعران مشاطه سا زیور کنند افکار بکر               در جمال طبع بهر عیب نفع و دفع ضر

                                                                  

                                                                                        دیوانِ فتحعلیخان صبا

گرانند

  ساقی بده آن کوزه خم خانه به درویش                کان ها که بمردند گل کوزه گرانند

                                                                   

                                                                                           سعدی:برگ597  

شود

 فضل ایزد چو دستیار شود                  بنده خوار تاجدار شود

  در کند قهر خود پدید، آنکو                تاج دار است، تاج دار شود

                                                 

                                                                        جوامع الحکایات:برگ267

مگذار

  سنگ راه تو شود،  بار به دلها مگذار              تا به منزل برسی، بار به دلها مگذار

  

وار

     بیا ساقی آن می که دارد سرور             به یک جرعه زایل نماید غرور

     به من ده کزین نشأت دیوانه وار             روم تا به آن نشأت منصور وار 

آن را

  گر می نخوری، طعنه مزن مستان را                   بنیاد مَکن تو ، جمله دوستان را

  تو غره، بدان مشو که می، می نخوری          صد لقمه خوری که می غلام است آن را