دین

  آنچه کوروش کرد و دارا و آنچه زردشت مهین       زنده گشت از همت فردوسی سحرآفرین

  تازه شد از طبع حکمت زای فردوسی به دهر     آنچه کردند آن بزرگان در جهان از داد و دین

                                              

                                             بهار

آسان

     عاشقی می مرد، چون دل زنده داشت       لاجرم چون گلی لبی پرخنده داشت

     سائلی گفتش که این خنده ز چیست         خاصه در وقتی که می باید گریست

      گفت با معشوق خود چون عاشقم              می زنم یکدم که صبحی صادقم

       آفتابی هر که را در جان بود                       گر بخندد همچو صبح آسان بود

                                                مصیبت نامه: 134

بیابان

   جهان همیشه چنین است گرد گردانست      همیشه تا بود آیین گرد گردان بود

    همان که درمان باشد به جای درد شود        و باز درد همان کز نخست درمان بود

    کهن کند به زمانی جهان کجا نو بود            و نو کند به زمانی همان که خلقان بود

    بسا شکسته بیابان که باغ خرم بود              و باغ خرم گشت آن کجا بیابان بود

                                               رودکی :22-23

گران

 سنگ راه تو شود، به دلها بار مگذار                   تا به منزل برسی بار به دلها مگذار

 از گران جانی در عالم کنندش سنگسار          هر که بر دل، خلق را بسیار می گردد گران

                  دیوان صائب: 2897-2252

بانم

 به صد صورت بدیدم خویشتن را              به هر صورت همی گفتم من آنم

 همی گفتم مرا صد صورت آمد               و یا صورت نیم من بی نشانم

 که صورت های دل چون بی نشانند        که می آیند و من چون خانه بانم

                            دیوان مولانا:61  

برخاست

 این صورت تن به خیمه ای ماند راست            جان سلطانی که منزلش داربقاست

      فراش ز بهر منزل آینده                        نی خیمه بیفکند، چو سلطان برخاست

                                          دیوان سلطان ولد:600

خیال

 حمله آرند از عدم سوی وجود           در قیامت هم شکور و هم کنود

 سر چه می پیچی چرا نادیده ای       در عدم اول نه سر پیچیده ای

 می نبینی صنع ربانیت را                 جون کشید او موی پیشانیت را

 تا کشیدت اندرین انواع حال             که نبودت در گمان  و در خیال

                           مولوی:202 ،ج1

بی عدم

 

   خود زمرگی زنده از اول قدم                  تا شدی موجود از کتم عدم

   اندرین ره زندگی از مردن است             هر که این را  می نداند کودن است

    تا نگردی حال اول کل فنا                   کی رسی در حال دیگر ای فتی

     همچنین خوش می نگر در هر قدم       کی رسیدی در وجودش بی عدم

                                                     

                                                    انتها نامه: 208

باره ماست

 مهراب جان جمالی بر رخساره ماست           سلطان جهان این دل بیچاره ماست

 شور و شر و کفر و توحید یقین                   در گوشه دیده های خون باره ماست

                                        عین القضات

ود

 کارم اندر عشق مشکل می شود                 هر زمان گویم که بگریزم ز عشق

 خان و مانم بر سر دل می شود                عشق بیش از من به منزل می شود

                                                   عین القضات