دهد

  چو ریگ بادیه گم باد آنکه قافله را         نشان منزل مقصود دور دور دهد

را

  دویدن و رفتن، استادن و نشستن، خفتن و مردن            بعد هر سکون راحت بود بنگر تفاوت را!

پهنا

   عاقلان از روی معنی مظهر عقلم نهند             ور بدانی عقل جزویست از پهنای من

تین

  کان فکان جان را خبر گوید ز کان        قطره ها دارد خبر از بحر جان

  کان حدیث مجمل سر بسته است     ظاهر و پیداست نشاط های آن

  سخن اقرب گفت: من حبل الورید         مقصد عالم تویی در نشاتین

آدمند

     زین خدا بیزار خلقانی که شیطان همند             شکوه ها داری تو پنداری که اینها آدمند

 

می دارند

 این کوزه گران که دست بر گِل دارند              گر  عقل و خرد  نیک برو  بگمارند

 هرگز نزنند  مشت و سیلی و  لگد                   خاک پدران است نکو می دارند!

رویاروی

          مهتری گر به کام شیر در است             شو، خطر کن، ز کام شیر بجوی

           یا بزرگی و عزت و نعمت و جاه               یا چو مردانت، مرگ رویاروی   

لنگری

 آسمان در کشتیِ عمرم کند دایم  دو کار                وقت شادی بادبانی، گاه انده  لنگری

دغا

  محسنان مردند و احسان ها بماند                       ای خنک آنرا که این مرکب براند

  ظالمان مردند و ماند آن ظلم ها                           وای جانی کو کند مکر و دغا

نوشت

  مسجد و دیر و کلیسا همه جا خانه اوست           هر کجا گوش کنی خطبه شاهانه اوست

   بر عمل تکیه مکن خواجه که در روز ازل                 تو چه دانی قلم صنع بنامت چه نوشت