بین

 

 گاویست در آسمان و نامش پروین           یک گاو دگر نهفته  در زیر زمین

 چشم خردت باز کن از روی یقین                 زیر و زبر گاو مشتی خر بین

 خیام.رباعی.  ش 144

روز گار

 گر ملک اینست و چنین روزگار       زین ده ویران دهمت صد هزار

صد داد گذشت و روز کار        همان بی داد  ما را  داد  روزگار

بگیرد

 تیغی که آسمانش از فیض خود دهد آب               تنها بی منت سپاهی جهان بگیرد

                                                                حافظ

کدام؟

بر من که صبوحی زده ام، خرقه حرام است                           ای مسجدیان راه خرابات کدام است؟

منزل می شود

از خودی تا ذره ای باقیست سالک در ره است     هر کس افتد ز دوش این بار منزل می شود

صائب 1322

نیافت

 هر که او آن جوهر و دریا نیافت        لا  شد و   آلا  الا  نیافت

بوده

تکرار روابط قرن به قرن اینسان بوده                    دویدن های بیهده پی بی هنری انسان بوده

چشم دل بگشا بر شهپر بال خیال                    تا بدانی که همه کار ها اینسان بوده 

بمیرد

حیف است آسمان دل خورشید بگیرد                        در خم سایه غنچه گلی نشکفته بمیرد

بس که درین قرن خورشید دلگیر شد                      ترسم این است نکند دل جهانی بمیرد 

                                                    رحیمی

نرسد

بدخواه کسان هیچ به مقصد نرسد                        یک بد نکند تا به خودش صد نرسد

من نیک تو خواهم و تو خواهی بد من                    تو نیک نبینی و به من بد نرسد

                                               خیام

                   

اطلس

تو فرشته شوی ار جهد کنی از پی آَنک                      برگ توت است به تدریج کنندش اطلس