پر

   نیم شب دیوانه ای خوش می گریست             گفت این عالم بگویم من که چیست؟

   حقه ای سر بر نهاده ما درو                          می پزیم از جهل خود سودا درو

   چون سر این حقه برگیرد اجل                           هر که بر دارد بپرّد تا ازل

   وانکه او بی پر بود در صد بلا                          در میان حقه ماند مبتلا

   مرغ همت را به معنی بال ده                        عقل را دل بخش و جان را حال ده

   پیش از آن کز حقه برگیرند سر                        مرغ ره گرد، و بر آور یال و پر

                                                                    ( منطق الطیر: 147)