می طلبند

  شوخ شاخی است طمع، زی وی اندر منشین               گر نشینی نرهد جانت، از آفات و گزند

   گر بلند است در میر تو، سر پست مکن                        به طمع گردن آزاد، چنین سخت مبند

   حجت آدمی که همی جاه و بزرگی طلبی             هم بر آن سان که همه خلق جهان می طلبند