ان را

 جنس دل و نقد جان برای چه روزست          صرف ره باده کن هم این و  هم آن را

 جان ده و می گیر و زیان کنی از من               جان دگر مفت خواه جبر زمان را

          

                                دیوان طالب :3

شد

 چون خاک می شود تن،خوش وقت آنکه دایم      در کوی می فروشان خاک مس سبو شد

           اهلی شیرازی،166

کمی

  قدر جستن، قدر دارد آدمی                       هر که را پیش است، باشد آن دمی

  هر که را جستن نباشد، مرده ای است        پست مانده زان صفا چون در ده ای است

  زندگی او ندارد اعتبار                               گرچه انسان است حیوانش شمار

  باشد او از روی صورت آدمی                      آدمی آنست کو شد آن دمی

  شخص را کان دم نباشد خر بود                 بلکه نزد حق زخ کمتر بود

  زان اضلش خواند در قرآن خدا                    که بماندست از خری این حق جدا

  آنچه می اید زحیوان در جهان                    زو همان می آید و شاد اندر آن

  می کشد بار و به هر سو می رود              هر طرف کش می دوانی می دود

  آدمی کز بهر آن دم آدمی است                 چون نیامد آن ازو اندر کمی است

                         رباب نامه:335

نشود

 با صورت آدمی کس آدم نشود                    با همدمی سماع همدم نشود

 کودک ز یکی جرعه شود بیخود و مست         بالغ ز هزار جام  درهم نشود

                     دیوان سلطان ولد: 576

شناس

  هاتف خلوت به من آواز داد              وام چنان کن که توان باز داد

  آب درین آتش پاکت چراست            باد جنیبت کش خاکت چراست

  خاک تب آرنده به تابوت بخش           آتش تابنده به یاقوت بخش

  دور شو  از راه زنان حواس              راه تو دل داند، دل را شناس

                     

                               مخزن الاسرار:47