آن را

  گر می نخوری، طعنه مزن مستان را                   بنیاد مَکن تو ، جمله دوستان را

  تو غره، بدان مشو که می، می نخوری          صد لقمه خوری که می غلام است آن را

همچنان

    مست بودی، مست رفتی از جهان                  مست خیزی، مست باشی جاودان

    مست خیزد، هر که او سرمست رفت                 ور رود مخمور ،  آید همچنان   

حوا

  لوح دل نقش صمد دارد چه غم کاستاد چین          بافت تمثال صنم بر شقه ی دیبای من

  اصل من از دودمان نوع  انسانی مجوی                حور غم، رضوان در دست آدم و حوای من

آموختیم

 

  زنده می سازد لبش هر دم هزاران مرده را             ما ز لعل او همینجا نفخ صور آموختیم

کجاست

   یار در دل ساکن است ای جان چرا سرگشته ای؟         هر طرف جویی خبر کان منزل جانان کجاست!

کوهسار

 

  از بدان نیکی چه داری چشم، وز نیکان بدی         زانک از گل تازه رویی آید و، تیزی ز خار

  در زمان محنت، ار بر سر نهندت تیغ تیز          سر متاب و، پای برجا باش همچون کوهسار

دیده ور

 

    همچو نرگس بسته چشم آید برون فردا زخاک         هر که از غفلت نگردیده است اینجا دیده ور

خود

 

  عیب است بلند برکشیدن خود را                    وز جمله خلق برگزیدن خود را

  از مردمک دیده بباید آموخت                       دیدن همه کس را و ندیدن خود را

می دهد

  عاشقان رفتند از این عالم، ولی                    باز می بینم، همه باز آمدند

  هرکه جان در عشق جانان می دهد         عشق جانان، کشته را جان می دهد

می طلبند

  شوخ شاخی است طمع، زی وی اندر منشین               گر نشینی نرهد جانت، از آفات و گزند

   گر بلند است در میر تو، سر پست مکن                        به طمع گردن آزاد، چنین سخت مبند

   حجت آدمی که همی جاه و بزرگی طلبی             هم بر آن سان که همه خلق جهان می طلبند