آید

   برهیدیت ازین عالم قحطی که درو                      از برای دو سه نان زخم سنان می آید

   خوشتر از جان چه بود، جان برود باک مدار            غم رفتن چه خوری چون به از آن می آید

جوست

 

  یار در دل ساکن است ای جان چرا سرگشته ای             هر طرف جوئی خبر کان منزل جانان  کجاست

  منزل جانان فضولی کس نمی داند کجاست                هرکه می بینم زسر کردست یا، در جستجوست

کامل

         

           مسافر آن بود کو  بگذرد زود                     ز خود صافی شود  چون آتش از دود

           سلوکش سیر کشفی  دل ز امکان               سوی واجب بترک شین و  نقصان

           بعکسِ سیر اول در نازل                                رود  تا  گردد  او   انسان کامل

آسمان

   آدمی  را معرفت باید، نه جامه از حریر                 در صدف بنگر که او را سینه پر از گوهر است

   دل منه بر عشوه های آسمان، زیرا که هست        بی سر و بن کارهای آسمان، چون آسمان

گوهراست

   آهن و فولاد از یک کوره می آیند برون              آن یکی شمشیر گردد و دیگری نعل خر است

   گر ببینی ناکسان بالا نشینند صبر کن             روی دریا   کف نشیند   قعر دریا  گوهر   است

بزی

  دربند جهان مباش و آزاد بزی                               وز باده خراب گرد و آزاد بزی

  تا زنده ای از مرگ نباشی ایمن                            یکبار بمیر و تا ابد شاد بزی

اینهمه

    بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی           فرصتی دان که زلب تا به دهان اینهمه نیست!

باز

  اصلِ همه رنگ ها از آن بی رنگی است            من احسن صبغه من الله  ای دل

 من اصلم و گلهای چمن فرع من است             از اصل چرا  به فرع می مانی باز

 

منم

   من یک جانم که صد هزار  است تنم               چه جان و چه تن  که هر دو هم خویشتنم

   خود را به تکلف  دگری ساخته ام                   تا  خوش باشد  آن  دگری را   که     منم    

غم

 

   پیرهن گر کهنه گردد، یوسف جان را چه غم          ور دهی ویران شود در ملک، خاقان را چه غم

  که خدا باقی است، گر خانه شود ویران چه باک     جان به جانان زنده است، گر تن رود جان را چه غم

  غم ندارم گر طلسم صورتم دیگر شود                     گنج معنی یافتم، ز افلاس یاران را  چه  غم