خلاص

    ای دریده پوستین یوسفان                        گرگ بر خیزی ازین خواب گران

    گشته گرگان یک به یک خوهای تو              می دراند از غضب اعضای تو

   خون نخسبد بعد مرگت در قصاص                تو مگو که میرم و یابم خلاص

                               مثنوی، دفتر چهارم:174

بار

       چو گوی  افتان و خیزان به بود کار                 که هرکس کاوفتد، خیزد دگر بار

                                              خسرو و شیرین ، برگ174 

دگرند

 مستان خرابات ز خود بی خبرند              جمعند وز بوی گل پراکنده ترند

 ای زاهد خود پرست با ما منشین          مستان دگرند و خود پرستان دگرند

                                            رهی معیری

یافت

 مجردگرد، و پس این پیشه می کن                       وگرنه همچنین اندیشه می کن

  درین منزل که کس نه دل، نه جان یافت                کمال از پاک بازی می توان یافت