نم

  بهل مرا که چو بسیار خامل الذکر                     دهم به خاک قدم هات جان و نام کنم

  شنیده ام که چو مرد آدمی تمام شود                  به اختیار بس این نشاط را تمام کنم

بیان

   خوش آن گروه که مست بیان یکدگرند                  زجوش فکر می ارغوان یکدگرند

    نمی زنند به سنگ شکست گوهر هم                  پی رواج متاع دکان یکدگرند

     زنند بر سر هم گل، ز مصرع  رنگین                     ز فکر تازه، گل بوستان یکدگرند

انگیزند

  گویند هر آن کسان که با پرهیزند             آنسان که بمیرند بدان سان خیزند

   ما با می و معشوق از آنیم مدام             باشد که به حشرمان چنان انگیزند

می زد

   نبود عشق که آه از دلم علم می زد                    به قلب سینه شبیخون سپاه غم می زد

   نگشته بود عیان نشاط وجود هنوز                          که مست باده وحدت منم منم می زد!

می گردد

         سوگند به قلم و  آنچه می نویسد.

      شدطبیب من بیمار مسیحا نفسی                که مرا جان به لب آمده  وا می گردد

مده

  یا رب تو مرا به نفس طناز مده                        با هر چه به جز خودت، مرا ساز مده

  من در تو گریزان شوم از فتنه خویش                    من آن توام مرا به من باز مده

ایم

 

  آن کیست که سرمست به بازار آمد                           آن جان جهان است

  صد بار فرو رفت و دگر بار آمد                                  یا هست چنان است

  ما سوخته ایم و بارها سوخته ایم                            وین خرقه پاره پاره دوخته ایم

  هرشعله کز آتش زنه عشق جهد                         در ما گیرد ازآنکه ما سوخته ایم  

دل نیست

   هر دل که رهین تن بود او دل نیست           در عالم دل خبر از آب و گل نیست

   راهی نبود که  او  به منزل نرسد                جز راه محبت که  درو منزل نیست

رضوان

   ازخود چه شوی فانی، می هات رسد جانی         هر دم به دو عید آیی چون نفس کنی قربان

   می رو چو فلک بالا، بگذر خوش ازین اسما            انداز سبویت را در قلزم بی پایان

   همچون آلا از ساقی، می نوش، می باقی           تا دوزخ، این هستی گردد و همگی رضوان

وجود

    شیردنیا جوید  اشکاری و مرگ                  شیرمولی جوید آزادی و مرگ

   چونکه اندر مرگ بیند صد  وجود                  همچو پروانه بسوزاند  وجود