دهند

   زین وجودت به جان خلاص دهند                 بازت از نو وجود خاص دهند

   بکشند اولت به یک دم صور                        وز دم دیگرت قصاص دهند

   ز آتشین پل چو تشنه بگذری                     آبت از چشمه خواص دهند

                                                                خاقانی:775

خالی

    چون نیست بلندیت ز پستی خالی                     خواهد شدن از تو دور هستی خالی

    خواهم که چو چشم و زلف خوبان نشوی               یک دم ز پریشانی و مستی خالی

                                 

                                                        سیرت جلال الدین منکبرنی:برگ62

باشد.

   گر او بخودم بقا دهد خوش باشد            در بیخودی ام لقا دهد خوش باشد

   من خود کشم انتظار وصلش لیکن            گر حضرت او رضا کند خوش باشد

                                        

                                                             عین القضات همدانی

تباه

 

  بت پرستی چون بمانی در ستور                صورتش بگذار و در معنی نگر

  منگر اندر نقش و اندر رنگ او                     بنگر اندر عزم و در آهنگ او

  گر سیاه است و هم آهنگ تو است     تو سپیدش خوان که هم رنگ تو است

  که یزدان کسی را که دارد نگاه                   ز سرما و گرما نگردد تباه

                                                  

                                                       خیزابه: برگ48

کن

  چو مهتر شوی کار هشیار کن         ندانی تو، داننده را یار کن

                                            خیزابه ( موج روایی پهلوانان شاهنامه فردوسی):167

درخورند

   طبع من کانست و دل دریا و این بی دولتان                چون کف دریا همه تر دامن و خس پرورند

   چون غرابند، ارچه سرتاسر زبان چون بلبلند              هم غلافند، ارچه لب تا لب دهان چون خنجرند

   لعبت آسا از برونسو وز درونسو مرده اند                     لاجرم تصحیف لعبت را چو کافر درخورند

                                                                   

                                                                              مجیر بیلقانی

می شمرد

   گنج زری بود در این خاکدان                   کو دو جهان را به جوی می شمرد

                                                              رودکی

پایدار

  بیا تا جهان را به بد نسپریم        به کوشش همه دست نیکی بریم

  نباشد همان نیک وبد پایدار           همان به که نیکی بود پایدار

           

                                                             غمنامه رستم وسهراب:34

یافتیم

  شمع را چون زندگی از سرفشانی حاصل است          گر به تیغت می زنند ای دل بهل تا می زنند

       کار ما بی آتش دل در نگیرد ز انک ما                     زندگی مانند شمع از سرفشانی یافتیم

                                                             

                                                                               دیوان خواجو:287-123

سبو کنند

  به جوی رفته دگر بار آب می آید              که خاک باده پرستان سبوی باده شود

  باز آید آب رفته هستی به جوی ما              روزی که خاک تربت ما را سبو کنند

                                                                              دیوان صائب:1917-2031